Crisisopvang
Een jongen van 16, getraumatiseerd door kindermishandeling (recent), verblijft sinds kort op een crisisopvang. Zijn trauma, verdriet en frustraties / onmacht tav de situatie, maakt dat hij emotioneel is en snel “overloopt” (letterlijk: hij gaat huilen en wordt boos) als hij in gesprek moet of aangesproken wordt op gedrag. Hij heeft gezien de complexe situatie / problematiek in het gezin in korte tijd meerdere hulpverleners gezien, aan wie hij veelal hetzelfde heeft moeten vertellen. Hij heeft te kennen gegeven dat hij niet begrijpt waar alle gesprekken goed voor zijn, hij “weet niet wie al die mensen zijn” en ook dat hij het onterecht vindt dat hij in gesprek moet. “Het is de schuld van mijn moeder, maar ik word er dupe van”. Hij vat vaak wat er gezegd wordt op een andere manier op. Als hij aangesproken wordt op zijn gedrag, beleeft hij het alsof hij overal de schuld van krijgt, de huisregels voelen voor hem alsof alles van hem afgepakt wordt. Gesprekken lijkt hij ook niet goed op te kunnen / willen slaan. Als hij geconfronteerd wordt met de huisregels, waar duidelijke gesprekken over zijn gevoerd op het moment dat hij op de KAO kwam, wordt hij boos en zegt “Niemand heeft me vertelt dat anderen van alles voor me zouden gaan bepalen”.
Zijn emotionele staat is goed te begrijpen vanuit de situatie, maar het is lastig dit begrip over te brengen en de jongen het gevoel te geven dat hij gezien en gehoord wordt i.c.m met het wel stellen van grenzen en hanteren van de regels.
Voorbeelden:
Hij heeft zelf op Marktplaats een scooter op de kop getikt, de huisouders hebben aanvankelijk toegestaan dat hij hiermee weg ging, totdat aan het licht kwam dat hij nog geen rijbewijs heeft. Hij heeft zijn sleutels in moeten leveren, waar hij sindsdien meermaals om gevraagd heeft, maar ze niet gekregen heeft. De frustratie is erg hoog opgelopen, de jongen heeft gedreigd met agressie (“ik pak de sleutels zelf wel, dan trap ik de deur in”). In gesprek is het begrip voor zijn frustratie niet over te brengen. Voor hem staat begrip gelijk aan het teruggeven van zijn sleutels (uiteindelijk is overeen gekomen dat hij de scooter naar een vriend brengt en heeft hij het vertrouwen en de verantwoordelijkheid gekregen om er goed mee om te gaan en eerst zijn rijbewijs te halen. Hiermee is verdere escalatie voorkomen, maar het punt van het onbegrip blijft)
In gesprek met de spoedhulpmedewerker rondom de frustratie tav de vele gesprekken / hulpverleners heeft deze geprobeerd uit te leggen dat “hij veel heeft meegemaakt, en dat de situatie moeilijk en complex is” en dat er daarom meerdere mensen bij betrokken zijn. De jongen werd boos en in zijn boosheid erg onbeleefd naar de spoedhulpmedewerker,waardoor het contact stop moest worden gezet. Hij zei na het gesprek “zie je wel, hij zegt dat het mijn schuld is”. Het is aan hem af te zien dat hij het echt zo voelt, een verder gesprek over zijn beleving / wat er echt gezegd is, heeft niet tot uitkomst geleid.
Hoe zijn dit soort situaties en ook het eigen aandeel inzichtelijk te maken voor de jongen? En kan de jongen meer het gevoel krijgen dat hij wel gezien en begrepen wordt?
